De menselijke kant van de medaille. Wij mensen geven de wereld vorm en toch zullen we nooit de schoot van onze moeder verlaten. We verbouwen, ondergraven en weerleggen het landschap om ons heen en ondertussen geven we meer aandacht aan dat kleine gebied tussen mensen onderling dan aan de wereld om ons heen. Het is dat spanningsveld tussen natuur en cultuur, moeder en kind dat mij steeds weer fascineert en beangstigt. Ik vind troost in beiden.

Aan de cultuurlijke kant van de medaille vind ik mensen en hun gebouwen, rechte lijnen, grijze vlakken om de wereld beheersbaar te maken. Het is de mens die de link vormt tussen die cultuur van schijnbare controle en de natuur die hem omhelst. Het is de mens die de lijnen buigt, de vlakken inkleurt, het beton doet ademen. Het is die spanning die ik hoop te vangen.